برخوردهای متعارف با لباس های نامتعارف

اقدام نیروی انتظامی به عنوان ضابط قضایی واسه برخورد با تولید کننده گان و عرضه کننده گان لباسای نامتعارف، مدتیست که فضای رسانه ای کشور رو تحت تاثیر قرار داده و انگار قراره که لباسای نامتعارف که مخالف با موازین اسلامی و ایرونی تشخیص داده می شه،‌ از بازار جمع آوری شن.

رییس پلیس نظارت بر اماکن عمومی ناجا هفته پیش اعلام کرد که در سه ماهه اول امسال، بیشتر از ۲۰۰۸ فقره بازدیدهای مشترک از واحدهای صنفی تولید و عرضه پوشاک از طرف بازرسان اتحادیه و ناجا انجام که نزدیک به ۹۵۰۰ فقره تذکر به واحدهای متخلف داده شده.

سردار هلالی خاطر نشون کرد: ثبت تذکر در پرونده مالک واحد صنفی متخلف که مبادرت به اصلاح روند تخلف کرده ، مرحله اول کار و در صورت تکرار تخلف، نسبت به اعمال قانون و تعطیلی محل کسب برابر قانون اقدام می شه.

لباسای نامتعارف  لباسهایی هستن که علایم مشخصه گروه های ضداسلامی  تصاویر بی ارزش که عفت عمومی رو خدشه دار می کنه، نوشته های لاتین که خیلی از ادما از معنی اون بی اطلاع هستن و هم نشون و پرچم کشورای بیگانه  برآنها حک شده .

در بازار پوشاک کشور به خصوص در کلان شهر تهران، لباسایی با طرحای عجیب و غریب دیده می شه که واسه طیفای جور واجور سنی آقایون و بانوان، طراحی و عرضه می شن و در مراکز قانونی در سطح شهر به فروش می رسن. در ایران هم که سابقه مد شدن یه جنبش یا یه لباس و نوشته، سابقه طولانی در فرهنگ بیشتر داره،‌ مد گرایی این روزا به کمک اینستاگرام و فیس بوک، به سرعت جای خود رو پیدا می کنه.

فرهنگ بیریخت پوشی و ما بقی قضایا

فقط کافیه که فلان سلبریتی غربی، از فلان سبک پوشش رونمایی کنه.
کم تر از ۷۲ ساعت بعد، در نقاط جور واجور تهران و شهرستانا، طرحای مربوطه پشت ویترین لباس فروشیا عرضه می شه و با قیمت ارزانی به فروش می رسه. لباسی که معمولا با نوشته ها و طرحایی همراه شده که بعضی وقتا با فرهنگ و عرف عام در اختلاف مستقیمه.

دیدن لباسایی  که پشت اون نوشته شده: KEEP CALM AND . . .  یا JUST DO IT  یا f.. k  یا BOOG NAZAN  و امثالهم که یه جور فرهنگ فارگلیسی نگاری و بی ارزشی نویسی بعضی از کاربر نماهای فارسی گو در شبکه های اجتماعی رو به ذهن متبادر می کنه، تصویر عادی در شهره. نوجوانان و جوانان زیادی رو میشه دید که  شلوار جین پاره، خط خطی با تی شرتا و حتی لباسایی بر تن دارن که نوشته های عجیب، نامانوس و بی هویت روی اون نقش بسته س و حتی خود اونا هم معنی درست جملات و برند و واژه ها رو نمی دونن.

وقتی ازشون می پرسی که به چه دلیل می پوشی، بعضی وقتا جواب میدن که جندال کنر و کیم کارداشیان و تیلور سویفت و فلانی و بهمانی هم اونو می پوشند!

این در کنار فرهنگ لباس پوشیدن مانتوی جلو باز و کوتاهه که بیشتر از یه دهه به بخشی از فرهنگ مد و لباس دختران جوون در شهرا تبدیل شده.
فرهنگ و ایده ای که تلاش می کنه تا سبک مد و لباس دهه شصت رو با فرم و ساختار دهه نودی پیوند زده و پوششی رو عرضه کنه که با سبک زندگی غرب گرا و دیجیتالی شده بعضی از مشتریان لباسای زنونه در کشور، همراستا باشه.

 

پوششی که نه نمادهای ایرونی در ان دیده می شه و نه عرف و باورای عمومی جامعه و ملغمه ای از فرهنگ مد و لباس غربی و شرقیه. حالا صنعت مد و لباس کشور هم مانند بعضی از بخشا، ملغمه ای از خوب و بد شده و انگار تکلیف به درستی مشخص نیس.
نه واسه خریدار و نه واسه تولید کننده و طراح و نه واسه فروشنده.

فروشنده واسه فروش، کالاهایی عرضه می کنه که خوب بفروشه و هزینه های سرسام آور سربار رو آخر ماه بتونه تسویه کنه.
طراح و تولید کننده هم، همیشه نیازای مخاطبان و چیزای مورد علاقه انا رو در نظر میگیره تا با هزینه های سنگین تولید داخل، کالاهایی در اختیار مخاطب بذاره که فروش بهتری داشته باشه.

این وسط، بعضی وقتا خریداره که بعضی وقتا چاره ای واسه خرید نداره و مجبوره معیارهایش رو موقتی هم که شده یا فصلی، کنار بگذار و به پوششی مراجعه کنه که شاید خیلی با معیارها و باوراش هم خوانی نداشته باشه.

برخورد معمولی با لباسای نامتعارف چاره سازه

به نظر می رسه در برخورد با تولید کننده گان و عرضه گننده گان لباسای نامتعارف به واسطه این که با بحث فرهنگی و مربوط به مد و لباس در قشر جوون جامعه هستیم، باید دقت شه تا این کار از ظرافتای بهتری بهره مند باشه و به عنوان اقدامی هم جهت با امر به معروف در میدون مد و لباس تلقی شه.

به چه دلیل اکه حالا با وجود ده ها میلیون کاربر ایرونی در شبکه های اجتماعی به خصوص اینستاگرام و تلگرام که صبح تا شب در بمباران فروش لباسای جور واجور (بعضی وقتا بی ارزش) هستن و فروشنده گان و تولید کننده گان و عرضه کننده گان تا حد زیادی دیجیتالی شدن، برخورد با فروش لباسای نامتعارف نباید شرایط رو به شکلی کنه که این لباسا زیر زمینی شه.

نباید شرایط به شکلی شه که خرید لباسای نامتعارف سر از اینستاگرام و کانالای ریز  و بزرگ تلگرام و فیس بوک و واتس آپ در بیاره و اقتصاد زیر زمینی در این میدون تقویت شه که راه کنترلی و نظارتی مطلوبی هم واسه اون در دست نیس.

واسه تغییر سبک پوشش همه مردم به خصوص جوانان، باید کارگروهای تخصصی مد و لباس مانند مجموعه هایی که در وزارت ارشاد فعال هستن، طرحا و برنامه های اجرایی تر و غیر تشریفاتی و تبلیغاتی رو در دستور کار بذارن تا بتونن ایده ها و طرحا و مدایی رو در جامعه امروز ایران گسترش و ارائه بدن که با استقبال جوانان مواجه شه و بخشی از انا رو که به سمت بیریخت پوشی و سخیف پوشی گرایش پیدا کردن، با فرهنگ فاخر لباس ایرونی آشتی بدن.

مد و لباس هم چون فضای دیجیتال، نیاز به اقدامات پلیسی نداره و به دلیل اون که بحث ای فرهنگی هستش، رفتار فرهنگی و آگاهی بخشی به جامعه و ارائه روش ها و طرحای جانشین فاخر‌، ارزون و مشتری پسند، می تونه تاثیر بیشتری بر جامعه جوون کشور به همراه داشته باشه.